Het gevecht met een hersenziekte

Halverwege juli belde een familie mij over het naderende overlijden binnen hun gezin. Ik sprak aan de telefoon met moeder en één van de dochters. Vader zou een paar dagen later euthanasie krijgen. Ze vertelden de aanleiding voor de euthanasie, namelijk de hersenziekte dementie, die bij hem was geconstateerd.

De man was al langere tijd gediagnostiseerd met deze hersenziekte en was heel duidelijk over zijn wens om zijn leven te beëindigen op het moment dat hij het nog zelf kon beslissen en niet wilde wachten tot dat zijn situatie verslechterde en hij bijvoorbeeld in een verzorgingshuis terecht zou komen.

In Nederland is er wetgeving over wanneer en op welke manier je je leven zelf kunt beëindigen. Door deze wetgeving is euthanasie toegestaan, maar is het bij veel mensen met dementie of een andere hersenziekte in de praktijk best wel ingewikkeld. Bij gevorderde dementie is een patiënt soms niet meer wilsbekwaam en is het voor een arts moeilijk vast te stellen of de patiënt de euthanasie nog steeds wil. (meer informatie op : https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/levenseinde-en-euthanasie/euthanasieverzoek-patienten-met-dementie)

In deze situatie was de man zeer vastberaden over het moment waarop hij niet meer wilde. Hij wilde niet wachten tot een fase waarin hij niet meer zelf beslissingen kon maken over zijn dood en bijvoorbeeld eindigen in een verpleeghuis. Hij zou uit het leven stappen op een moment dat hij voor velen om hem heen nog relatief ‘goed’ was. Hij herkenden al zijn naasten, kon nog genieten van de bruiloft van zijn dochter, een dagje naar een pretpark en andere uitjes. Maar naast deze goede momenten en goede dagen, waren er vele andere dagen en veranderde zijn ziekte-inzicht.

Voor hem het moment waarop hij besloot te stoppen. Het traject voor de euthanasie was al een tijdje in gang gezet en nu was het moment daar om de knoop door te hakken en een datum te bepalen. Een keuze die hij moest maken, ook al wilde hij zeker niet dood. Maar het alternatief voor de dood, bijvoorbeeld eindigen in een verpleeghuis, was iets wat hij koste wat koste wilde voorkomen.

Een moeilijk besluit. Voor sommigen misschien onbegrijpelijk om te kunnen inleven in het maken van zo’n keuze, voor sommigen misschien onbegrijpelijk door geloof en achtergrond, maar voor deze man en zijn naasten de enige keuze. En op deze manier kon hij nog de hand hebben in hoe het afscheid zou gaan en kon hij afscheid nemen van zijn naasten met een zelfbenoemde ‘afscheidstournee’. Ook konden zijn naasten alvast zijn afscheid voorbereiden, een prachtige uitgeleide vanaf hun ecologische woongemeenschap en een bijeenkomst op Geestmerloo voorafgaand aan de crematie.

Voor diegene die hij nalaat was er een houvast. In de dagen na het overlijden, waarop we samen de uitvaart voorbereiden, lieten ze een filmpje zien. Het was een filmpje waarop hij zelf, in zijn eigen woorden kon vertellen waarom het tijd was om te kiezen voor de euthanasie en waarom hij deze moeilijk beslissing wilde nemen. Het terugkijken van dat filmpje gaf hun troost en bevestigde hun gevoel waarom dit voor hem de juiste beslissing was.

En waarom nu deze blog over dit verhaal?
In de dagen tussen het overlijden en de uitvaart bespraken we hoe moeilijk deze beslissing bij deze ziekte is. Voor de patiënt zelf, maar ook voor zijn naasten, maar ook voor de arts en andere zorgverleners. We spraken over de meningen van de omgeving bij het kiezen voor euthanasie en hoe moeilijk het is voor de mensen in de naaste omgeving om zich in te leven in de keuze en steun te betuigen. We bespraken dat het fijn is om te vertellen dat dit kan en waarom deze keuze soms gemaakt wordt. En daarmee hoopt deze familie dat iedereen die deze keuze overweegt, net zoveel liefde en steun mag ontvangen zoals zij hebben gekregen van hun naasten.

——

Meer weten?
Bel gerust eens voor een vrijblijvende en informatieve kennismaking of voorgesprek.

Uitvaartverzorging Carola Vriend | info@carolavriend.nl | 06-55397588