“Nooit vergeten dat ik van je hou”.
Iets wat ik alle avonden in de oortjes van mijn slapende kinderen fluister. Gewoon lief en fijn. Soms worden ze wakker en herhalen ze het, en soms merken ze niks.
Afgelopen twee weken kwam ik voor drie families kort achter elkaar in Lindendael, de zorginstelling voor revalidatie maar ook voor langdurig wonen bij bijvoorbeeld dementie. Voor die laatste zorgvraag heeft Lindendael woongroepen in de zogeheten “bomenwijken” waar de bewoners intensief begeleid en verzorgd worden.
De bewoners hebben allemaal een eigen kamer maar leven vooral in de huiskamers met elkaar. Daar worden spelletjes gespeeld, samen gekookt, gegeten en blijkbaar ook veel gelachen, want altijd als ik daar kom heerst er vrolijkheid en hangt er een gezellige huiskamersfeer. En vergeet niet de huisdieren die daar wonen zoals kat Cybby waar ik eerder eens over schreef.
Na een gesprek met familie na overlijden keerde ik weer huiswaarts naar mijn gezin. Het was al avond dus bijna bedtijd. Ineens schoot me te binnen dat ik bij het weggaan geen enveloppen voor de rouwkaarten had achtergelaten dus moest ik toch weer even terug naar Lindendael.
Mijn jongste zoon (6) vroeg, mag ik dan nu eindelijk eens mee naar je “werk”? De familie zouden we niet meer treffen en ook de overledene lag al netjes opgebaard achter gesloten deuren dus kon hij gerust even mee.
Aangekomen in Lindendael wandelden we via de kapsalon, de boekentafel, het winkeltje en restaurant naar de hoofdingang naar de bomenwijk, afdeling Eik. Overal stelde mijn zoon vragen, vroeg zich af waarom deuren en liften “versierd” waren en verstopt leken.
Ik legde uit dat de mensen die hier wonen in de war zijn en niet begrijpen waarom ze bijvoorbeeld niet meer naar buiten mogen. En dat als je zoveel vergeet, je de weg niet meer terug naar huis kan vinden.
Op de afdeling gaven we de enveloppen af, kreeg hij nog een lekker koekje, keken we bij de katten en het konijnenhok.
Op de terugweg naar huis kwamen de vragen, wanneer moet je dan naar Lindendael, raakt iedereen in de war en waarom gaf die meneer geen antwoord? Best een lastig onderwerp voor een 6-jarige.
Inmiddels was het 20.00 uur, tijd om naar bed te gaan. Voor ik de deur dicht kon doen, kwam de vraag: “dus die mensen in Lindendael zijn wel vergeten wie er van ze houdt?”
Verdrietig genoeg wel, is helaas het enige juiste antwoord. Een vreselijke ziekte met een langdurig zwaar traject. Soms eerst thuis, later in een zorginstelling. Voor een partner, kinderen en vrienden ingewikkeld en heel verdrietig. En in de meeste situaties vergeten mensen helaas ook wie ze zelf zijn, wie hun dierbaren zijn en wie er van ze houden.
Laten we daarom maar blijven zeggen dat we van elkaar houden, in de hoop dat we dat niet vergeten.
