“Het heeft tijd nodig.” “Geef het een plekje.”
Allemaal goed bedoelde uitspraken van belangstellenden op een condoleance of uitvaart. Opmerkingen die bij nabestaanden soms niet goed vallen.
Als buitenstaander kan het daarentegen best lastig zijn om naar een condoleance of uitvaart te gaan, want je kunt niets veranderen aan het leed. Dat zou je wel graag willen, maar je kunt niets meer dan aanwezig zijn en een hand schudden, een knuffel geven of het condoleance boek te tekenen.
En dat is vaak lastig, want als mens kun je in een andere situatie veel meer, maar nu niet. En dan zeg je zoiets als “Sterkte, het wordt beter, het krijgt ooit een plekje”. Of “het slijt wel”.
En dat is vaak lastig, want als mens kun je in een andere situatie veel meer, maar nu niet. En dan zeg je zoiets als “Sterkte, het wordt beter, het krijgt ooit een plekje”. Of “het slijt wel”.
Maar de realiteit is dat het heel vaak niet slijt en geen plekje krijgt.
Uit eigen ervaring en in mijn persoonlijke omgeving zie ik dit ook. Het verdriet om een dierbare kan zelfs na heel veel jaren nog even heftig voelen als net na het overlijden. En misschien wordt het soms wel juist erger. Wanneer je in een nieuwe fase in je leven komt, bij het krijgen van een kind of een kleinkind, het behalen van een diploma, een nieuwe baan of huis of een nieuwe liefde. Op dat soort momenten kan de pijn juist heftiger worden.
Juist omdat je wilt dat jouw dierbare dit had kunnen meemaken.
En je nu niet meer kunt vragen hoe hij of zij zou reageren op de nieuwe fase in je leven.
Juist omdat je wilt dat jouw dierbare dit had kunnen meemaken.
En je nu niet meer kunt vragen hoe hij of zij zou reageren op de nieuwe fase in je leven.
En dat zorgt ervoor dat op zo veel momenten in je leven, het verdriet nog even hard terug komt.
Verdriet wat niet iedereen om je heen zal begrijpen, maar verdriet die jij voelt. Vanbinnen en soms ook vanbuiten….
Verdriet wat niet iedereen om je heen zal begrijpen, maar verdriet die jij voelt. Vanbinnen en soms ook vanbuiten….
