Toen ik 6,5 jaar geleden aankondigde te gaan werken als zelfstandig uitvaartverzorgster in West-Friesland kreeg ik al snel bericht van een familie uit Wervershoof. Zij vertelden over het aankomend overlijden in hun gezin en vroegen mij de uitvaart te regelen van de man.
Samen met zijn vrouw, zonen, schoondochters én kleindochter, maakten we een mooi en persoonlijk afscheid. De kleindochter liep als 3-jarige voor de rouwauto met mij en vroeg toen nog: ‘zullen we huppelen’?
1,5 week geleden ging mijn telefoon, de oudste zoon belde: ‘Doe jij nog steeds uitvaarten?’
Wat volgde was het ongelooflijk verdrietige verhaal over hun moeder, hoe ze onverwachts na een flinke hersenbloeding, in het bijzijn van haar nieuw gevonden liefde, in het ziekenhuis was beland en in korte tijd zou komen te overlijden.
En zo zaten we 6 jaar na het overlijden van hun vader, alweer aan de tafel in het huis in Wervershoof, maar nu om de uitvaart van moeder te regelen. En net als toen, ging dat heel harmonieus en liefdevol, met dit keer in het bijzonder de uitbreiding aan alle kanten in het gezin. Inmiddels 5 kleinkinderen, maar ook de nieuw gevonden liefde. En was het mooi om te zien hoe liefdevol de kinderen ruimte gaven aan hem én zijn gezin, om bij te dragen aan de uitvaart.
Net als vorige keer, was er veel behoefte binnen het gezin om zelf dingen te regelen voor het afscheid. En ook werden de kleinkinderen volop betrokken bij het afscheid. Zo maakten ze een eigen bedachte ceremonie met de door oma beschilderde kapstokjes. Tijdens de uitvaart mocht elk kleinkind zijn of haar rugzakje met de mooiste herinneringen aan een kapstokje hangen, terwijl de oudste kleindochter deze herinneringen vertelde.
De belangstelling in het dorp was ontzettend groot, de vele kaarten, bloemstukken en aanwezigheid bij de condoleance thuis, de herinneringsdienst in de kerk én de uitvaart waren overweldigend voor het gezin. En zelfs het aangezicht van het dorp was aangepast, door de speciale rouwstand van de molen, wanneer je het dorp in komt rijden.
Een intense week voor het gezin, maar door al hun inspanningen werd het afscheid echt persoonlijk met veel ruimte voor de betrokken gemeenschap, die op zoveel manieren hun medeleven toonde. Iets wat mij zeker bijblijft.
Maar ook de oudste kleindochter blijft mij bij, inmiddels 10 jaar en heel graag willen meehelpen.
Aansteken van de kaarsen in de kerk vooraf, klaarzetten van de kaarsen bij binnenkomst rondom de kist én het knopje bedienen om de kist te laten dalen. En hoe kan het ook anders, na het doen laten dalen van de kist, stond ze op, klauterde over de bloemstukken naar het pad én huppelde weer terug naar haar ouders.
