Als alles al geregeld is voorafgaand aan het overlijden. 

Begin mei werd ik gebeld door een mevrouw uit Enkhuizen. Ze wist dat ze zou gaan overlijden en wilde eens kennismaken met mij. Ze had mij vorig jaar in de krant gezien, het stukje uitgeknipt en zorgvuldig bewaard.

In het eerste gesprek met haar en haar zoon, vertelde ze mij van haar aandoening, die het leven steeds ondraaglijker maakte. Een progressieve hersenziekte, met oorsprong in de kleine hersenen, waardoor alles in haar lichaam het langzaam steeds meer liet afweten. De bewegingen, maar ook de spraak, alles aangestuurd door de hersenen, werden langzaam aangetast.

Ik zag een daadkrachtige vrouw voor mij aan tafel, met haar geest was absoluut niets mis. Ze wist precies wat ze wilde, hoe ze het wilde en had zich min of meer neergelegd bij haar toekomstig lot. Hoe afschuwelijk afscheid nemen ook zou zijn, ze wist dat dit de enige weg was om rust te vinden.

In de dagen en weken die volgden, tot de dag van haar overlijden, heeft deze mevrouw alles, maar dan ook écht alles rondom haar overlijden geregeld. Misschien voor sommige mensen merkwaardig, maar wie haar goed kende, wist dat dit bij haar paste. Alles vooraf regelen, besluiten en vastleggen om rust voor haarzelf te krijgen, maar vooral om alles zo goed mogelijk te regelen voor haar nabestaanden. Eigenwijs was ze ook, en soms werden er dan ook pittige discussies aan tafel gevoerd. Om uit te leggen waarom ze iets wilde, maar ook om mij en haar nabestaanden duidelijk te maken dat het wel moest gebeuren zoals zij het had bedacht.

De rouwkaart, met een zelf geschilderde afbeelding erop, een zelfgeschreven gedicht, boodschappen voor haar dierbaren, de muziek voor tijdens de afscheidsdienst, de teksten die uitgesproken mochten worden, haar kleding, mijn kleding, een hart van rozen voor op de voordeur vanaf de dag van haar overlijden tot de dag van de uitvaart, een attentie voor de aanwezigen, de lijst met genodigden voor de afscheidsdienst, een locatie voor het samenzijn na afloop. Ook koos ze bewust voor een collectebus voor de ADCA/Ataxie vereniging, een organisatie die opkomt voor de belangen van patiënten met deze aandoening.
Alles voor het overlijden en de uitvaart werd met zorg uitgekozen door haar, bekeken, beluisterd en goedgekeurd.

En dat gaf haar rust, en met haar, haar nabestaanden. Daarmee kon zij de regie op de laatste dag van haar leven overdragen aan haar naasten, in de wetenschap dat alles goed geregeld was, en zij op weg kon naar haar rust.

Niet veel vaker heb ik zo veel voorafgaand aan een overlijden mogen regelen. Voor mij ook een weg, waar ik een aantal beren heb zien staan, maar door het vertrouwen van de familie in de beslissing van mevrouw, en hun vertrouwen in mij als uitvaartverzorgster, heb ik dit afscheid naar volle tevredenheid mogen begeleiden. Ik vind het een voorrecht om iemand voorafgaand aan het overlijden te mogen leren kennen, en ik ben dankbaar dat ook dat in mijn werk kan.

Wilt u meer weten over de aandoening van deze mevrouw, of wilt u de ADCA/Ataxie vereniging steunen?
Kijk eens op www.ataxie.nl