Met toestemming van de familie plaats ik deze blog. Ik schrijf niet over elke uitvaart een blog en zal ik deze nooit zonder toestemming delen.
Een noodlottig ongeval zorgde voor het veel te vroege overlijden van een jongen. Op het verkeerde moment op de verkeerde plek, zo bleek uit het onderzoek. De eerste uren, de eerste dag stond voor de familie in het teken van wachten… Wachten tot het lichaam werd vrijgegeven.
Niets doen, alleen maar wachten. Tot het moment dan eindelijk daar was, ze mochten naar hem toe. Om hem eindelijk weer te zien, aan te mogen raken en te constateren dat het echt is.
Aanwezig zijn bij dat moment, is als in een film. Je staat er als buitenstaander bij, je kijkt ernaar en terwijl je ziet en voelt dat iedereens hart breekt, hou je je goed. Je kunt niet voelen wat zij voelen, maar je probeert je een voorstelling te maken. Je wacht totdat de meeste tranen gevloeid zijn en de familie weer een klein beetje aanspreekbaar is. Het enige wat ik kon doen, was faciliteren dat ze hem daar zelf mochten helpen aankleden en hem zo snel mogelijk naar huis te brengen.
Bij een ongeval wordt de naaste familie bijgestaan door een familie-agent. Die bijvoorbeeld de persoonlijke spullen komt terugbrengen en alle vragen beantwoordt die er zijn vanuit familie en beantwoord kunnen worden door de politie n.a.v. het onderzoek. Voor deze familie kwam er na ongeveer 2 dagen wat meer duidelijkheid. De toedracht werd langzaam duidelijk, er bleek geen schuldige en zo ontstond er iets meer berusting. Natuurlijk heeft niemand vrede met deze situatie, maar wetende dat er geen schuldige was, maakte het proces iets draaglijker.
Elke dag die daarop volgde, moesten we stapjes nemen. Kleine stapjes weliswaar, maar langzaam moet je toe naar dat definitieve afscheid. De rouwkaart in handen krijgen, de rouwadvertentie zien staan in de krant. Zien dat het letterlijk zo is. En elke dag even samen de kist opendoen, om nog even te kijken, nog even te voelen.
En zo werkten we samen toe naar de dag van het afscheid, een zwaar en moeilijk afscheid, maar ook een afscheid met af en toe een kleine glimlach. Om de mooie herinneringen, de lieve woorden, de bemoedigende woorden van het gezin zelf, tantes, leraar en zijn vrienden. Het was bijvoorbeeld bijzonder en troostend om te zien hoe zij zonder al te veel ervaring met uitvaarten, hun eigen draai gaven aan zo’n speech én elkaar steunden. Een maand later stond ik opnieuw aan de deur, zoals afgesproken, om de as thuis te brengen.
Weer zo’n surrealistisch en absurd moment…
Een mengelmoes van veel verdriet maar ook van beide kanten fijn elkaar weer even te zien. Even horen hoe het de ouders en broertje vergaat, welke hobbels er genomen zijn en welke er nog moeten komen. Na zo’n intensieve week is het ook fijn om in iets rustigere situatie te horen hoe ze terugkijken op de uitvaart.
“Je hebt er echt toe gedaan, mogelijk gemaakt wat voor ons onmogelijk leek”, en meer lieve woorden in een kaartje kreeg ik mee, met een cadeautje en een heerlijke cake in de vorm van een hartje, gebakken door het broertje.
En zo liet ik dit gezin los, na een intensieve en emotionele tijd die dit overlijden met zich meebrengt. En terwijl het voor hen nog maar net begonnen is, zit het er voor mij nu op. Ook raar om elkaar nu niet meer te zien, want deze familie heeft een speciaal plekje in mijn hart. Maar zo gaat dat en zo hoort het ook te gaan. Het is een moeilijk onderdeel van dit mooie vak.
—
Meer weten over de mogelijkheden of eens vrijblijvend praten over uw wensen?
Bel gerust eens voor een kosteloos voorgesprek met bijbehorende vrijblijvende offerte.
Uitvaartverzorging Carola Vriend | 06-55397588 | info@carolavriend.nl
