Een paar weken geleden werd ik gebeld door twee zussen. Ze belden apart van elkaar, allebei wilden ze even mijn stem horen en hun verhaal kwijt over het naderende overlijden van hun moeder. In hele korte tijd was hun leven totaal op z’n kop gezet door een afschuwelijke diagnose zonder uitzicht op beterschap.
De zussen belden mij om eerst een beetje kennis te maken, maar ook om alvast een beetje te weten te komen wat er op je pad komt na een overlijden en waar je al over na kunt denken. Een ‘echt’ voorgesprek wilden ze niet, de tijd die ze nu nog hadden met hun moeder wilden ze optimaal gebruiken. Om dan al bezig zijn met de uitvaart kan dan een brug te ver zijn.
We spraken af dat zij rustig over een paar zaken rondom opbaring en locatie zouden nadenken.
Het kan soms verstandig zijn om daar alvast over na te denken, zeker wanneer iemand in een hospice of verpleeghuis verblijft. De regels zijn daar soms zo, dat na overlijden de overledene snel moet worden overgebracht. Dan is er weinig tijd om rustig na te denken over de kist en de opbaring.
De zussen hadden een goed gevoel overgehouden aan ons telefonische gesprek, wat op dat moment voor een beetje rust zorgde. Na een aantal dagen belden ze mij, om te vertellen dat hun moeder in de ochtend was overleden. Doordat ze van te voren al wat keuzes hadden gemaakt, was er voor hun op dat moment vooral tijd om rustig met hun eigen gezinnen naar hun moeder te gaan en alvast wat familie en vrienden te informeren. Toen ik daarna bij ze kwam, heerste er veel verdriet, maar tegelijkertijd ook trots op haar kracht tijdens de laatste weken en veel dankbaarheid voor de liefdevolle verpleging in het hospice Dignitas in Hoorn.
In de dagen die volgden, creëerden we met elkaar een heel persoonlijk afscheid.
Ondanks de ingewikkelde Coronaregels, zochten we naar een vorm waarop hun moeder geëerd werd, om wie ze was en wat ze betekende voor haar dochters, haar schoonzonen, kleinkinderen en vele familieleden en vrienden. En dat lukte, zeker dankzij de prachtige locatie, die niet beter gekozen had kunnen worden. Oranje Buiten, het paviljoen in Hoorn met het mooiste uitzicht op het Markermeer. Daar waar zij zich zo vertrouwd voelde, wekelijks te vinden was en waar ze persoonlijk heel betrokken bij was.
Op die plek stond haar kist tijdens het afscheid, omringd door een bloemenzee van haar favoriete bloemist. Met de hulp van het geweldige personeel van Oranje Buiten was er een Corona-proof routing voor de condoleance en aansluitend werd de kist omringd met de meest dierbare familieleden en vrienden voor de afscheidsdienst. Daarin werd gesproken vol liefde, emoties, maar werd er soms ook even gelachen. Met die woorden, én de typerende zelfgekozen muziek had dit afscheid niet mooier gekund.
Met een indrukwekkende muisstille erehaag sloten we het afscheid af en vertrokken we in besloten kring naar het crematorium. Daar namen de dochters, met hun gezinnen, afscheid van hun moeder. Daar verbraken ze de drie-eenheid die ze altijd geweest waren en moesten ze haar loslaten.
Maar ik weet zeker dat ze nog heel lang terug kunnen denken aan de liefdevolle en zorgzame moeder die ze voor hun was geweest en blijven die herinneringen voor altijd.
Deze blog heb ik geschreven in samenspraak en met volledige toestemming van de familie.
Zonder toestemming zal ik nooit een persoonlijk verhaal van een familie schrijven en delen.
Wilt u meer weten over mij of over mijn dienstverlening?
Bel mij gerust eens op 06-55397588 of mail naar info@carolavriend.nl
