Alweer heel wat jaren geleden overleed mijn oma. Omdat ik toen nog niet werkzaam was in de uitvaartbranche, beleefde ik deze uitvaart vanaf de zijlijn. Ik nam afscheid van mijn oma als nabestaande, als kleinkind.
Wat me altijd zal bijblijven, is dat mijn oma haar uitvaart voor een heel groot deel zelf had geregisseerd. Dat kwam deels doordat ze maar liefst 92 jaar werd, maar ook doordat ze altijd al een heel sterke mening had. Geen pottenkijkers, één specifieke pastoor, de kinderen en kleinkinderen als koor, en de kinderen zingen het ave maria!
Deze en nog vele andere wensen had ze ruimschoots op tijd kenbaar gemaakt aan haar kinderen. Wat daardoor ontstond, was een heel mooie saamhorigheid in de dagen tot haar uitvaart. Iedereen wist de wensen van oma te respecteren, ze waren voor iedereen duidelijk. Er was geen reden tot onrust, geen gevoel van onwetendheid. Een uitvaart die wij allen met recht een persoonlijke uitvaart konden noemen. Niets had beter bij haar gepast.
