Met toestemming van de familie plaats ik deze blog.
Natuurlijk schrijf ik niet over elke uitvaart een blog en zal ik deze nooit zonder toestemming delen.
Afgelopen week stond ik opnieuw voor een tweede overlijden in dezelfde familie.
Dat maakte ik al eens eerder mee, waardoor ik al wist hoe heftig dit moest zijn voor de familie.
En dat gevoel klopte helaas…
Nog geen jaar geleden begeleidde ik een familie bij het afscheid van hun 52-jarige echtgenoot en vader. Een afscheid midden in de strengste Coronatijd, waarbij eigenlijk niets mocht. Slechts 30 aanwezigen, geen condoleancebezoek, geen samenzijn na de uitvaart en zelfs de erehaag was discutabel.
Gelukkig wisten we dit laatste ondanks de strenge regels toch te legaliseren, ondanks een streng pakket van eisen van de gemeente.
Dit afscheid zou mij altijd bijblijven, des te meer doordat ik het gezin en hun naasten leerde kennen als een hecht, warm, humoristisch en lief gezin. Er waren vele mensen enorm aangedaan door zijn overlijden, en beloofden het gezin te zullen steunen in de komende tijd.
Na de uitvaart spraken we af elkaar niet meer tegen te komen, behalve in leuke omstandigheden zoals Lappendag 2021 (2020 zou vast niet doorgaan).
Vorige week werd ik opnieuw gebeld door de echtgenote. Nu, om te vragen of ik hen wilde bijstaan in het regelen van de uitvaart van haar vader.
Bizar en onwerkelijk dat nu ook hij was overleden, aan de gevolgen van het Coronavirus.
Dat virus had hen dus niet alleen een jaar geleden zo ‘gedwarsboomd’ bij het afscheid, maar werd nu zelfs een van de ouders fataal.
Opnieuw stonden ze dus voor de zware taak om een uitvaart te regelen.
Inmiddels wisten ze natuurlijk precies wat hen te wachten stond, welke keuzes ze moesten maken en wat er geregeld moest worden. Maar wat moet die taak zwaar zijn, opnieuw doorlopen van al die fases na een overlijden. Ik voelde veel ‘gelatenheid’, omdat ze natuurlijk helemaal niet zaten te wachten op nóg een keer naar het uitvaartcentrum in de Johannes Poststraat en crematorium Hoorn.
Zit je dan weer… in die aula, te luisteren naar de muziek, te kijken naar de foto’s, een woordje te moeten doen. Onmogelijk en intens verdrietig, zo kort na het vorige afscheid.
Dit keer was er wel veel meer mogelijk, waaronder een condoleance, wel volgens de nog steeds strenge regels, met mondkapjes en afstand.
Vele mensen in de condoleance rij benoemden de tegenhang met vorig jaar, waarbij ze niks anders mochten dan in de erehaag te gaan staan.
En allemaal waren ze ook echt aangedaan door de trieste situatie van opnieuw een overlijden bij dit leuke en hechte gezin.
Gelukkig mochten ze nu wel iets, voor vele mensen prettig om hun medeleven te betuigen.
En ook ik was dit keer aangedaan, door de gehele situatie die meer dan triest was.
Een intens verdriet, die nog groter was door het eerdere gemis.
Juist nu hadden ze elkaar hard nodig gehad, maar het mocht niet zo zijn.
We hebben opnieuw afgesproken dat we elkaar niet meer gaan zien en ik hoop dat we ons er nu aan zullen houden.
Behalve dan op Lappendag 2022, want ik vermoed dat het dit jaar ook weer niet door zal gaan.
Deze blog heb ik geschreven in samenspraak en met volledige toestemming van de familie.
Zonder toestemming zal ik nooit een persoonlijk verhaal van een familie schrijven en delen.
Wilt u meer weten over mij of over mijn dienstverlening?
Bel mij gerust eens op 06-55397588 of mail naar info@carolavriend.nl
